Zwangerschapskilo's

 Voor iemand die nooit op goede voet heeft gestaan met de weegschaal is zwanger zijn heel dubbel.

Aan de ene kant is het fantastisch om te zien dat je zwaarder wordt en er  dus echt wat gebeurd in je buik, aan de andere kant wordt je niet vrolijk van de getallen die de weegschaal aangeeft.
(Is-ie niet stuk? Nee Daan, je bent echt zo zwaar…)
Zeker in de eerste maanden vond ik het vreselijk.
Was ik net wat afgevallen, zat ik binnen no-time weer op m’n oude gewicht.
Dit keer niet van teveel snoepen natuurlijk, maar bijna niemand wist dat ik zwanger was en het is nooit leuk als mensen denken dat je weer wat dikker bent geworden.
Later weet men dat je niet ‘alleen’ bent en begint je buik ook wat mooier en ronder te groeien.
Ik woog me nog wel iedere week, maar kon er niet meer mee zitten. Mijn buik zei genoeg!
Behalve dan die ene keer toen ik drie weken voor de bevalling bij de kapper zat en dat mens niet eens had gezien dat ik zwanger was! Maar dat ligt echt aan die kapsters daar, een maand daarvoor had haar collega het ook al niet gezien.
En waarom dit belangrijk is? Bij mijn kapper zit je altijd in een massagestoel tijdens het haren wassen en dit kan blijkbaar weeën opwekkend werken. De massage-stand had dus niet aan gemogen…

  Maar goed, zo’n twaalf tot achttien kilo aankomen tijdens je zwangerschap is dus heel normaal.

Je baby groeit natuurlijk en je vruchtwater en placenta moet je ook niet vergeten.
Ook maakt je lichaam een reserve-vetlaag aan.
Waarom in godsnaam???
Ik heb al overgewicht en dus reserve-vetjes genoeg!
Oh, oh, oh, wat zit het menselijk lichaam ‘slim’ in elkaar. Had-ie die zwembanden niet opgemerkt?!
Ondanks dat zat ik met zwembanden en reserve-lagenl op het eind op ruim veertien kilo.
Keurig dus.
Jaja, los van die Croky- en Milkabuien heb ik ter compensatie ook erg veel fruit gegeten.
Kan geen druiven en appels meer zien!
Volgens de boekjes  is er na de bevalling al vijf tot zes kilo weg dankzij je baby, placenta en vruchtwater.
Kijk, daar hou ik van! Dat zou al lekker opschieten. Een paar weken opletten met eten en dan vliegt de rest er ook zo af!
Toch?

  Nee dus.

Dankzij mijn keizersnede loopt tot op de dag van vandaag mijn hoogbejaarde buurvrouw nog sneller met haar rollator, en we zijn inmiddels alweer een maand verder.
Weinig tot geen beweging dus, en dat het Sinterklaastijd is helpt ook niet echt met al dat lekkers in de winkels.
Zo liep ik van de week in de supermarkt en hoorde plotseling iemand mijn naam fluisteren.
‘Pssst, Daniëlle. Ja hier, derde plank van onder. Blauwe zak met rode letters. Ik weet dat je me wilt!’
Ik keek om me heen. Was ik gek geworden van al die slapeloze nachten?
Ik hoorde het weer, ‘Hallo, derde plank van onder, andere kant, niemand kijkt, toe maar, pak me…’
En daar lag-ie, een grote zak met chocolade pepernoten. Mijn nieuwe beste vriend.
Ik pakte hem op, we keken elkaar aan. Hij woog wel vierhonderd gram, wat een kanjer!
Ik legte hem in mijn mandje, wij zouden samen heel gelukkig worden…

  Nee, Pascal geloofde me ook al niet toen ik dit thuis vertelde.

Wat hij wel geloofde is dat ik die ‘kanjer’ in twee dagen tijd helemaal alleen heb leeggegeten.
Shame, shame, shame.
Maar goed, ik heb de afgelopen weken dus niets lichamelijks gedaan en me helemaal klem gegeten aan pepernoten en gevuld speculaas.
Terwijl ik dit schrijf liggen vijf chocoladeletters me aan te staren.
Maar ik kan de verleiding weerstaan. Ik wil echt zo snel mogelijk van die extra kilo’s af.
Ik bedoel, ik moet over zeven weken weer in mijn werkkleding passen en ik had er al niet zoveel speling in.
De boodschappen voor deze week zijn al deels gedaan, maar de rest van de week zal ik toch maar even aanvullen met het lijstje van Sonja B.
Ook al heb ik sinds ik dat mens heb horen praten toch moeite om dat boekje nog normaal te lezen.
Bij elke zin die ik lees hoor ik die irritante, nasale stem in mijn achterhoofd.
‘1 koekje, niet het hele pakje.’
‘Van een appel is nooit iemand dik geworden.’
Maar uit ervaring weet ik dat haar richtlijnen wel helpen, dus ik doe het toch maar.

 10 kilo eraf, I CAN DO !!!

 P.s.

Gratis af te halen;
-          Een zak strooigoed a 300 gram
-          5 chocoladeletters in verschillende uitvoeringen
-          Een banketletter (nieuw in doos)

Mijn zwangerschap in 1226 woorden

2011 stond voor mij in het teken van aftellen.

Zwangere vrouwen tellen in weken. Veertig om precies te zijn.
Eigenlijk zijn het er achtendertig, maar je krijgt er twee ‘cadeau’.
Van wie is onduidelijk.
Ik vond dat altijd irritant. Vroeg je iemand hoever ze al was, kreeg je zoveel weken te horen.
Mijn wiskunde-knobbel, ahum, draaide overuren om dit om te zetten naar maanden en meestal eindigde ik dan maar met “Oh leuk, nou spannend hoor!’

 Ik had een tijdschrift waarin er van week tot week werd vermeld wat er in je buik gebeurde en hoe jij je waarschijnlijk zou voelen.

Nou eigenlijk had ik zes tijdschriften waarin een dag-tot-dag, week-tot-week of trimester-tot-trimester overzicht in stond, maar ik had een tijdschrift uitgezocht waarin ik dan iedere maandag mocht kijken hoe we ervoor stonden.
Dit tijdschrift gaf zes weken per twee pagina’s weer. Dat betekende dat ik zes weken moest wachten tot ik een bladzijde mocht omslaan en dan nog ‘maar’ vier bladzijdes hoefde.
Nu wist ik in week drie, of eigenlijk week een dus, al dat ik zwanger was.
Dan duren veertig weken lang!
Ongeduldig!!!

 Mijn zwangerschap zelf verliep goed.

Geen kwaaltjes als ochtendmisselijkheid en later ook geen last van kenkels en wiebelende bekken of rare vreetbuien.
Alhoewel, ik denk dat ik inmiddels wel aandelen heb in de Croky Bolognese chips (C’est Picobolo) en mijn heupen bestaan nu waarschijnlijk voor 80% uit Milka Choco&Bescuit.
Maar dat Sonja-Bakkeren we er wel weer af.
Ooit.
Hoop ik.

 Tijdens een van mijn laatste bezoekjes aan de verloskundige dacht zij te voelen dat de baby verkeerd om lag. Dus moest ik even een extra echo laten maken.

Ik was inmiddels al 36+1, nog zo’n manier van tellen die alleen in de wereld van zwangere vrouwen voorkomt, dus de kleine had al op z’n kop moeten liggen.
We konden de volgende dag al terecht en ja hoor, voetjes naar beneden en hoofd omhoog.
Dan gaan ze het proberen te draaien.
Hoe je een baby draait die nog in de buik zit?
Men neme twee sterke kerels en die proberen dan met al hun kracht  de kont en het hoofd een zetje te geven, zodat de baby een koprol maakt en alsnog goed ligt.
Ik keek omhoog naar de dokter en zag die man z’n hoofd knalrood aanlopen.
Wow, die zette echt veel kracht!
Auw? Eeehm, ja!!! Maar ik stelde me zo voor dat de bevalling meer pijn zou doen en  gaf geen kik.
‘Sorry mevrouw, het lukt echt niet. De kleine heeft zijn hoofd helemaal klem gelegd in een hoek van de baarmoeder’.
Dus DAT voelde ik al weken tegen mijn ribbenkast aanduwen!
De dokter adviseerde een keizersnede en maakte meteen een afspraak.

Bij de gedachte aan een keizersnede werd ik eigenlijk wel blij.
Niets geen scheuren, knipjes en tien paar vingers die ergens zitten waar jij dat eigenlijk niet wilt om te voelen hoeveel ontsluiting je hebt.
Nee, lekker een ruggenprik, paar sneetjes in je buik en hup, daar is je baby.
Hoewel iedereen me waarschuwde dat het een zware operatie was die ik niet moest onderschatten wuifde ik hun ‘gemiep’ weg. Ik hoefde lekker niet te persen…
Thuis nog even de folder doorgenomen over hoe en wat bij een keizersnede.
Daar stond ook de website vermeld van de Vereniging voor Keizersnede Ouders.
Even serieus, is daar een vereniging voor?
Ja dus. Want er zijn blijkbaar mensen die het als falen beschouwen dat ze niet vaginaal bevallen.
Blijf dit trouwens toch een beetje vunzige benaming vinden, maar sorry, zo heet het nu eenmaal.
En gebruikte ik nou echt het woord ‘vunzig’?
Hoe dan ook, wat nou falen?!
Ik heb negen maanden geen rosbief, filet american en zacht gekookte eitjes gegeten, een vrijgezellenfeest en bruiloft alcohol-loos in de hoek van de zaal doorgebracht. Ik vind het ff goed!
Alle respect trouwens voor hen die er wel moeite mee hebben, maar ik kreeg door die folder bijna een schuldgevoel omdat ik er NIET mee zat…

 Nu was het aftellen geblazen en hopen dat de baby niet toch vanzelf zou komen, want voetjes eerst is geen handige houding. Het hoofdje moet namelijk de weg vrij maken voor de rest, en als de voetjes eerst komen is het dus maar de vraag of het allemaal gaat passen en is er geen zicht op het hoofdje en de navelstreng. Kortom, geen fijne bevalling met een spoed keizersnede etc.

Tassen stonden klaar, familie had een vrije dag geregeld en wij zouden het laatste weekend samen zonder  visite doorbrengen.
Dachten we.

 Ik voelde al een paar dagen wat minder activiteit in mijn buik en begon me toch een beetje zorgen te maken. Dus vrijdagavond laat toch maar even het ziekenhuis gebeld.

We konden meteen terecht om een hartfilmpje te laten maken.
Daar zagen we een uitschieter naar beneden van tachtig slagen per minuut, dit hoort tussen de honderdtwintig en honderdvijftig te zitten.
Oftewel, ik mocht niet naar huis en moest de volgende dag nog twee maal een filmpje laten maken.
Uiteraard de hele nacht wakker gelegen van een baby die de boel aan het verbouwen was daarbinnen.
Nu wel, duidelijk een kind van z’n moeder.
Volgende ochtend om zeven uur al klaarwakker dus mocht gelijk weer aan het apparaat.
Daar heb ik anderhalf uur aangelegen en zag de bui al hangen, steeds weer uitschieters naar beneden, ik mocht niet naar huis.
De verloskundige daar maakte nogmaals een echo om te kijken of ze konden achterhalen waar die dalingen door kwamen. Op de echo was alles goed.
Toen merkte ze op dat ik voor maandag op de planning stond.
Er was nu plek in de OK, waar wachtte we nog op?!
‘Aaaaah, ik ga vandaag al moeder worden!!!’  Spookte er door mijn hoofd.
Ik belde papa2be. Ik had net ontbeten en moest nuchter zijn volgens de folder, dus zei tegen hem dat hij even al zijn spullen moest pakken en dat we waarschijnlijk begin van de middag dan aan de beurt waren. Ik heb nog niet opgehangen, of eigenlijk ‘weggedrukt’ het was tenslotte een mobiele telefoon, of er staat een dokter aan mijn bed. Het was inmiddels half tien.
Hij was de dienstdoende arts van de OK, en er was om tien uur plek, of papa er dan al kon zijn.
‘Ho, wacht ff. Wat?! Ik heb net ontbeten…’
‘Ach, zwangere vrouwen zijn nooit nuchter met hun trage spijsvertering. Daar ga ik niet op wachten. Red hij dat? Mooi, stuur ik even wat zusters deze kant op voor je infuus enzo’.

En toen, ruim een uur later, op 5 november om acht over half elf tilde diezelfde arts onze prachtige zoon Jens boven het ‘gordijntje’ uit.

Negen dagen eerder dan de uitgerekende datum, oftewel op 38+5. Of toch eigenlijk 36+5?

Lieve Jens, welkom op de wereld.

Welkom op mijn Blog

Hallo allemaal,

Aangezien ik het zeuren en klagen op Hyves en Facebook toch wel een beetje mis, heb ik besloten een Blog te starten.
Nee ok, dat is niet de echte reden.

Ik heb afgelopen jaar een cursus 'Schrijven' gevolgd, met Kinderverhalen als hoofddoel.
Deze heb ik beter afgerond dat mijn Mavo en MBO diploma.
(serieus, mijn laagste cijfer een 7 ?! En dat met al die zwangere hormonen in m'n lijf...
Ik ben trots op mezelf)

Anyway, ik zal deze blog dus gebruiken om mijn hart te luchten en te oefenen met schrijven.
Degenen die mijn Blogs op Hyves lazen weten dat ik graag klaag met een grote knipoog en verder heel gelukkig ben met mijn leven.
Jullie hoeven dus geen psychiatrische hulp of interventie voor me te regelen Zie het vooral als entertainment.
Reacties, tips en kritiek op mijn schrijfstijl is van harte welkom.
Misschien krijg je wel een eervolle vermelding bij mijn dankwoord in mijn eerste bestseller!
Maar als je alleen wil lezen en verder niets is dat natuurlijk ook goed.

Enjoy my Blog!