Mijn zwangerschap in 1226 woorden

2011 stond voor mij in het teken van aftellen.

Zwangere vrouwen tellen in weken. Veertig om precies te zijn.
Eigenlijk zijn het er achtendertig, maar je krijgt er twee ‘cadeau’.
Van wie is onduidelijk.
Ik vond dat altijd irritant. Vroeg je iemand hoever ze al was, kreeg je zoveel weken te horen.
Mijn wiskunde-knobbel, ahum, draaide overuren om dit om te zetten naar maanden en meestal eindigde ik dan maar met “Oh leuk, nou spannend hoor!’

 Ik had een tijdschrift waarin er van week tot week werd vermeld wat er in je buik gebeurde en hoe jij je waarschijnlijk zou voelen.

Nou eigenlijk had ik zes tijdschriften waarin een dag-tot-dag, week-tot-week of trimester-tot-trimester overzicht in stond, maar ik had een tijdschrift uitgezocht waarin ik dan iedere maandag mocht kijken hoe we ervoor stonden.
Dit tijdschrift gaf zes weken per twee pagina’s weer. Dat betekende dat ik zes weken moest wachten tot ik een bladzijde mocht omslaan en dan nog ‘maar’ vier bladzijdes hoefde.
Nu wist ik in week drie, of eigenlijk week een dus, al dat ik zwanger was.
Dan duren veertig weken lang!
Ongeduldig!!!

 Mijn zwangerschap zelf verliep goed.

Geen kwaaltjes als ochtendmisselijkheid en later ook geen last van kenkels en wiebelende bekken of rare vreetbuien.
Alhoewel, ik denk dat ik inmiddels wel aandelen heb in de Croky Bolognese chips (C’est Picobolo) en mijn heupen bestaan nu waarschijnlijk voor 80% uit Milka Choco&Bescuit.
Maar dat Sonja-Bakkeren we er wel weer af.
Ooit.
Hoop ik.

 Tijdens een van mijn laatste bezoekjes aan de verloskundige dacht zij te voelen dat de baby verkeerd om lag. Dus moest ik even een extra echo laten maken.

Ik was inmiddels al 36+1, nog zo’n manier van tellen die alleen in de wereld van zwangere vrouwen voorkomt, dus de kleine had al op z’n kop moeten liggen.
We konden de volgende dag al terecht en ja hoor, voetjes naar beneden en hoofd omhoog.
Dan gaan ze het proberen te draaien.
Hoe je een baby draait die nog in de buik zit?
Men neme twee sterke kerels en die proberen dan met al hun kracht  de kont en het hoofd een zetje te geven, zodat de baby een koprol maakt en alsnog goed ligt.
Ik keek omhoog naar de dokter en zag die man z’n hoofd knalrood aanlopen.
Wow, die zette echt veel kracht!
Auw? Eeehm, ja!!! Maar ik stelde me zo voor dat de bevalling meer pijn zou doen en  gaf geen kik.
‘Sorry mevrouw, het lukt echt niet. De kleine heeft zijn hoofd helemaal klem gelegd in een hoek van de baarmoeder’.
Dus DAT voelde ik al weken tegen mijn ribbenkast aanduwen!
De dokter adviseerde een keizersnede en maakte meteen een afspraak.

Bij de gedachte aan een keizersnede werd ik eigenlijk wel blij.
Niets geen scheuren, knipjes en tien paar vingers die ergens zitten waar jij dat eigenlijk niet wilt om te voelen hoeveel ontsluiting je hebt.
Nee, lekker een ruggenprik, paar sneetjes in je buik en hup, daar is je baby.
Hoewel iedereen me waarschuwde dat het een zware operatie was die ik niet moest onderschatten wuifde ik hun ‘gemiep’ weg. Ik hoefde lekker niet te persen…
Thuis nog even de folder doorgenomen over hoe en wat bij een keizersnede.
Daar stond ook de website vermeld van de Vereniging voor Keizersnede Ouders.
Even serieus, is daar een vereniging voor?
Ja dus. Want er zijn blijkbaar mensen die het als falen beschouwen dat ze niet vaginaal bevallen.
Blijf dit trouwens toch een beetje vunzige benaming vinden, maar sorry, zo heet het nu eenmaal.
En gebruikte ik nou echt het woord ‘vunzig’?
Hoe dan ook, wat nou falen?!
Ik heb negen maanden geen rosbief, filet american en zacht gekookte eitjes gegeten, een vrijgezellenfeest en bruiloft alcohol-loos in de hoek van de zaal doorgebracht. Ik vind het ff goed!
Alle respect trouwens voor hen die er wel moeite mee hebben, maar ik kreeg door die folder bijna een schuldgevoel omdat ik er NIET mee zat…

 Nu was het aftellen geblazen en hopen dat de baby niet toch vanzelf zou komen, want voetjes eerst is geen handige houding. Het hoofdje moet namelijk de weg vrij maken voor de rest, en als de voetjes eerst komen is het dus maar de vraag of het allemaal gaat passen en is er geen zicht op het hoofdje en de navelstreng. Kortom, geen fijne bevalling met een spoed keizersnede etc.

Tassen stonden klaar, familie had een vrije dag geregeld en wij zouden het laatste weekend samen zonder  visite doorbrengen.
Dachten we.

 Ik voelde al een paar dagen wat minder activiteit in mijn buik en begon me toch een beetje zorgen te maken. Dus vrijdagavond laat toch maar even het ziekenhuis gebeld.

We konden meteen terecht om een hartfilmpje te laten maken.
Daar zagen we een uitschieter naar beneden van tachtig slagen per minuut, dit hoort tussen de honderdtwintig en honderdvijftig te zitten.
Oftewel, ik mocht niet naar huis en moest de volgende dag nog twee maal een filmpje laten maken.
Uiteraard de hele nacht wakker gelegen van een baby die de boel aan het verbouwen was daarbinnen.
Nu wel, duidelijk een kind van z’n moeder.
Volgende ochtend om zeven uur al klaarwakker dus mocht gelijk weer aan het apparaat.
Daar heb ik anderhalf uur aangelegen en zag de bui al hangen, steeds weer uitschieters naar beneden, ik mocht niet naar huis.
De verloskundige daar maakte nogmaals een echo om te kijken of ze konden achterhalen waar die dalingen door kwamen. Op de echo was alles goed.
Toen merkte ze op dat ik voor maandag op de planning stond.
Er was nu plek in de OK, waar wachtte we nog op?!
‘Aaaaah, ik ga vandaag al moeder worden!!!’  Spookte er door mijn hoofd.
Ik belde papa2be. Ik had net ontbeten en moest nuchter zijn volgens de folder, dus zei tegen hem dat hij even al zijn spullen moest pakken en dat we waarschijnlijk begin van de middag dan aan de beurt waren. Ik heb nog niet opgehangen, of eigenlijk ‘weggedrukt’ het was tenslotte een mobiele telefoon, of er staat een dokter aan mijn bed. Het was inmiddels half tien.
Hij was de dienstdoende arts van de OK, en er was om tien uur plek, of papa er dan al kon zijn.
‘Ho, wacht ff. Wat?! Ik heb net ontbeten…’
‘Ach, zwangere vrouwen zijn nooit nuchter met hun trage spijsvertering. Daar ga ik niet op wachten. Red hij dat? Mooi, stuur ik even wat zusters deze kant op voor je infuus enzo’.

En toen, ruim een uur later, op 5 november om acht over half elf tilde diezelfde arts onze prachtige zoon Jens boven het ‘gordijntje’ uit.

Negen dagen eerder dan de uitgerekende datum, oftewel op 38+5. Of toch eigenlijk 36+5?

Lieve Jens, welkom op de wereld.